Een gebruiker op Reddit geldzaken beschrijft hoe hij samen met zijn vriendin een koopwoning en twee kinderen heeft. Zij werkt 18 uur per week, hij 32. Hun vaste lasten zijn zo’n 1.300 euro per maand, mede doordat ze bewust een relatief goedkope twee-onder-een-kapwoning kochten in een van de Friese steden, zonder meteen een nieuwe badkamer of visgraatvloer. “Geld is overrated; je kan er niet zonder, maar de rust en de vrijheid die het geeft zijn erg fijn”, schrijft hij. Minder uren, minder luxe, maar meer tijd met het gezin, en dat voelt voor hem als winst.
Zijn verhaal staat niet op zichzelf. Onder de post van iemand die twijfelt tussen 38 uur fulltime of 32 uur voor meer rust, stroomt een bont rijtje ervaringen binnen. Mensen die hun contract hebben teruggeschroefd zodra er kinderen kwamen. Mensen die juist meer zijn gaan werken om een huis te kunnen kopen. En mensen die zweren bij 4×9 uur als ideale tussenweg: toch fulltime salaris, maar elke week een extra vrije dag. De vraag lijkt simpel: tijd of geld? Maar de antwoorden zijn dat allerminst.
Een rode draad is de rol van woonlasten. Wie, zoals het koppel in Friesland, nog onder de twee ton een huis kocht en flink aflost, kan makkelijker minder werken. Een lage hypotheek maakt 32 uur ineens haalbaar. Daartegenover staan reacties van mensen met een hypotheek van ruim 2.000 euro per maand voor een tussenwoning uit de jaren zeventig. Voor hen voelt parttime werken als een luxe die er simpelweg niet in zit. “Dan is die luxe er niet om minder te werken. Ik wil juist meer geld,” schrijft iemand. De arbeidskeuze wordt zo direct verbonden aan de staat van de huizenmarkt.
Tegelijk gaat het zelden alleen over geld. Verschillende ouders vertellen hoe ze bewust kozen voor 32 uur of minder om meer tijd met jonge kinderen te hebben. Geen BSO, om en om brengen en halen, een doordeweekse dag waarop je boodschappen doet, kookt en nog even kunt spelen. Een gebruiker zegt dat hij in tien jaar tijd van 36 naar 32 naar 24 uur ging, net als zijn partner: de extra tijd met twee jonge kinderen weegt voor hem zwaarder dan extra inkomen. Een ander merkt op dat een drie-dagen-weekend als alleenstaande juist ruimte geeft voor zowel huishouden als ontspanning, maar voegt er meteen aan toe dat het “een luxe” is om rond te kunnen komen van 32 uur.
Daar tegenover klinkt een ander soort stem: mensen die oprecht plezier halen uit veel werken. Een registeraccountant die meer dan veertig uur per week maakt en zijn baan uitdagend en leuk vindt. Een manager van een innovatieafdeling die bewust kiest voor een zware functie, met vaak meer dan veertig uur en weekenden in het buitenland. Voor hen is fulltime geen straf maar onderdeel van hun identiteit. “Je doet het toch al gauw veertig jaar in je leven,” reageert iemand. Als je dan toch zoveel uren werkt, dan liever in een baan die je uitdaagt en waarin je iets kunt betekenen.
De discussie schuurt zodra arbeidsethos en levenskeuzes door elkaar gaan lopen. Sommigen vinden parttime werken zonder kinderen “overdreven” en koppelen het aan klagen over dure huizen of energierekeningen. Anderen wijzen dat fel van de hand: je mag best minder werken als je daar bewust voor kiest, zolang je accepteert dat je dan misschien in een kleinere woning blijft of minder luxe hebt. Weer een ander reageert op het idee dat werk allesbepalend moet zijn: “Ik werk om ervan te kunnen leven… als je morgen dood bent zit er volgende week een andere jou op je functie.”
Wat opvalt: bijna iedereen heeft ergens een grens. Voor de een is dat een bepaald netto-inkomen of hypotheekbedrag. Voor de ander is het moment waarop de agenda zo volloopt dat het leven voelt als een ratrace. Sommigen vinden rust in het idee dat ze nu fulltime buffelen om later ’tijd te kopen’. Anderen vinden juist rust in minder werken nu, met minder spaargeld, maar meer dagen die niet in het teken staan van werk.
Misschien is dat de kern van deze hele discussie op de subreddit: we praten over uren en salarisschalen, maar eigenlijk gaat het over welke zorgen je wilt dragen. Geldstress of tijdstress. De een slaapt beter met een dikke spaarbuffer en carrièreperspectief, de ander slaapt beter na een lange wandeling met de hond of een middag met de kinderen. De keuze tussen 38 of 32 uur is dan minder een rekensom, en meer een eerlijke vraag aan jezelf: van welke schaarste lig jij het meest wakker: die van je bankrekening, of die van je dagen?